Dräiheerenstäin 1652 – 1998 Alltiet in de Maitiedswääken tröck man in’t Moor, üm Törf tau stäken. De was för Lüe wert wie Gold, süst seet man winterdägs bloot kold; un wool man häiten Middag äten, mösst man mit Törf för’t Beuten räken. In’t Middemoor van de Dörper wiet was settet äin Stäin in oolde Tiet för Lingen, Münster un Ossenbrügge. Tau wiesen: bit hierhen un dänn trügge gaiht hen jau Land, gaiht hen jau Riek. Will äiner mehr, bedütt dät Krieg! Wi Naobers härn bloot äinen Stäin, süst was kien Grenzwieser tau säihn. Un jederäine, dät iss wohr, woolt gröttste Pand van’t Haohnenmoor. Än’t End schlöög aale dät Gewäten, äin Grenzwall wörd dorümme schmäten. De Grenzverloop, de was verloren tüsken Graofeld, Wättrup, Dohren. Wat hört tau us, wat ännersiet, doröver gööf et Johre Striet. Mit Schäufel, Knüppel, Flinten goor wool man sien „Rächt“ in’t Haohnenmoor. Den här man därtig Johre hätt, den was man läid, den här man sätt. Wat här de Doot un Äilend bröcht, un Freeden wörd van aale söcht. Äin Stäin wörd settet för den Freeden. För dütske Heerens, Frankriek, Sweden. Lang ist’t vörbi, ut Moor wörd Land, un Törf weerd uk nich mehr verbrannt. Teerstraoten loopt van Dörp tau Dörp. Wi kennt us gaud, äs’t sück geböört. De Stäin bliff Wieser för’t Verdrägen. O Gott, güff dortau dienen Sägen! Tau den 17. Mai 1998 – Th. Polle